رمان مجازی موبایل

چهار اپیزود  اول .  دوم و سوم و چهارم .     از سایت خوب همبودگاه   به قلم  #شین_براری    #شهروزبراری   #سوفیاآریانژاد   #ماندانامودب   #داستان_بلند   #داستان_بلند   #رمان_عاشقانه    #نویسندگی_خلاق   

      بمیره  اونی که  می‌خواست  مارو  گریون  ببینه .  گلدون عشق رو شکستی و منم خشکیدم  چه سخت . حیف .  قاب عکس یه پرستار روی دیوار که با انگشت اشاره میگه  هیسسس  .  سالن انتظار .  و  منم طبق معمول چشم انتظار ‌ .  کاش نوبتم بشه . و بشه تا  نشون بدم  چی بودم توی سکانس آخر .  پرستار پرسید  پس همراهت کو ، کجاست ؟  یاد تو  افتادم بی اختیار .  گفتم  سالهاست مسیرامون جداست . معلوم نیست اونم مث اسیرا  الان کجاست .  

پرستار نگاهی خیره  و پرسش با لبخند    شعر بود  الان؟  

پوزخندی  تلخ .  من که شاعر نیستم .    شعر سرزمین غریبی ست که  من  با آن بیگانه آم .  شاعری که کار هرکس نیست .   پر و بال طاووس که برازنده ی کرکس  نیست .    

پرستار نگران نشون میده  و میگه :   فکر کنم دقیق توجیه نشدید .  همراه باید  داشته باشید . 

واسه جراحی یا واسه  شنیدن جواب آزمایش؟ 

پرستار دستش توی جیبش و میگه :  واسه هردو . 

نگران نباشید   خودم میدونم جواب  آزمایش چیه .  ولی  باز اومدم تا  سوال دیگری بپرسم  از  متخصص .  

پرستار   لحن پر مهری   قوت قلب می‌خواهد  بدهد  ولی  او مرا نمی‌شناسد  ، نیازی به چنین  موردی  ندارم .   من  دلگرم  هجرتم .  بلعکس .  عطش زندگی در من  سیراب  شد  بعد رفتنش .     جملاتی که  برای  عموم  دلگرم کننده  است  برای من   دلسرد  کننده  و  یاس  آمیز  می نماید ‌   .   به طعنه و با طنز می‌گویم:   آخه من خیلی  خوبم . 

پرستار که از بی ربطی  حرفم  تعجب  کرده   گردنش کج شده و با مکث و سردرگمی  می‌گوید:   یعنی چی؟ 

لبخندم  را نمیتوانم پنهان کنم و می‌گویم:   آخه  خوبان  زود تر  میرن .  مگه نشنیدی .   

پرستار جا  می‌خورد   و  می‌گوید:   چه  عجیبی شما .  هنوز خیلی  جوونی  .    همه چیز دست خداست . 

 در  دلم  از  خودم  میپرسم ؛  اگر  همه  چیز  دست خداست  پس  دیگه  تیغ نیز جراحی  این وسط  چیکاره هست ؟...   پس علم پزشکی  چرا  بوجود  اومده ؟...   پس  این  همه  تلاش  برای   به تاخیر  انداختن  هجرت  واسه  چیه ؟...   اگه  همه  چیز  دست  خداست  پس  مبارزه  و جنگ  برای  زنده  موندن  واسه  چیه ؟...   نجوای  درونم  بی صدا و خاموش  می‌گوید؛ 

انسان به  امید  زنده ست .  باید  تلاش کرد .   

راست  می‌گوید.   همیشه  روح  درونم  راست  می‌گوید.   محال است  که  احساس درونی ام  اشتباه  کند ‌  .  به یاد  ماجرای  شتر  محمد  می افتم .    یکروز  شخصی  می‌پرسد  که   محمد  تو  چکار  میکنی  که  شتر  تو  هرگز  گم  نمی‌شود.   هرگز  آنرا  نمی دزدند  . ولی من  هر بار  می آیم  مسجد  نماز بخوانم  شتر  مرا  می دزدند . محمد  می‌گوید   ؛   شتر  را  به  دست  خدا  می‌سپارم.    همه  چیز  دست خداست .  اگر  به  او  بسپاری   گم  نخواهد  شد .  ایمانت به خدا  باشد .  این ماجرا میگذرد  و  هفته بعد  باز  آنها  رو  در  روی  می‌شوند   و  آن شخص  پریشان  و  نالان  پیش  می آید و می‌گوید؛     شتر  من  همان  روزی  که  تو  را  دیدم   گم  شد .  

محمد  پرسید :  خب  مگر  کجا  بسته  بودی  آنرا؟ 

وی گفت :  تو گفته  بودی  کافیه  بسپارم  دست  خدا  

محمد  گفت :   خب  آخر  بنده  ی  خدا     تو  لااقل  یکجا  می‌بستی  شترت  را  ، سپس  میسپردی  دست  خدا .  شتر خود را ول  کرده ای  به  امان  خدا؟   خب  حتی  اگر  دزد  هم  نبرد  آنرا  ،  خودش  خواهد  رفت .  تو تلاشت  را  میکردی و  حداقل  کار  را  انجام  میدادی و آنرا  جایی  می‌بستی  سپس  توکلت  را  به  خدا  و  چشم به امیدش  میشدی .  وقتی که  خودت  شرایط  گم شدنش  را  فراهم  کردی  آنوقت  چه انتظاری  از خدا  داری . !؟....   

اکنون  زنده  ماندن  شتر  شده و  من نیز  آن کس  که  دلش  می‌خواهد  این َشتر  لنگ  هرچه  زودتر  گم  شود .  از  دست  بر قضا  خیلی  هم  خوشحالم  که  شتر  حیات و زندگانی  زمینی ام  لنگ  شده ، چون احتمال  از  دست  رفتنش  بالا  رفته   .   فقط  خودم  که  نباشم   چه کسی  این جسم  زمینی را   به  خاک  خواهد  سپرد .  من  همیشه   شخصا  خیلی  ها  را  به  خاک  سپرده  ام .  همواره  بگونه  ای  معنادار  و  تکراری  لحظه ی  مرگ  اشخاص      من  مانده ام  و  میت  بی کفن .  آن وقت  هم  که  احساس درونی  و وجدان  مرا  وادار  به  انجام  تکلیف  وجدانی  کرده  و  در اوج  غریبگی  ناچار  به  انجام   خاکسپاری اش  شده  ام .  می‌دانم   و نگرانم   ، زیرا  بسیاری  دیده  ام  که  کار  دنیا  وارونه  باشد ،  هرگز نیز  سر در نیاورده ام .  دیده ام  همدم  بی‌کسی  ها   چه  تلخ  در  بی کسی هایش  اسیر  باشد .  دیده  آم  شریک  غم های  دیگران   هرگز  به  حنابندان آنان  دعوت  نشده .   دیده ام  کسی  که  آخرین  پناهگاه  بوده  برای  آشوب  دیگران   ،  در بی پناهی  و  غربت  بر زمین سرد و حال و روز  طوفانی  نشسته  .  دیده ام  خودم  را  که  در  از  دور   بت  بوده ام  برای دیگران   ولی  خویشتن خویش  به دنبال  خدا  میگشتم در روزگار .    چه  بسیار  دیده ام  در این ۳۳ سال  زندگی ام . چقدر  راضی  ام .   چقدر  خوشحالم .  چقدر  از  روزگار  ممنونم .  چقدر  مجذوب  شهر  بارانی  خود  هستم .   من  شدیدا  عاشق و  شیفته ی  شهرم  هستم .  شهر  با من  حرف  می‌زند ‌  

اکنون نیز  باد  سرد و کوهلی  پائیزی  بی مهابا  خودش  را  به  پنجره ی  چوبی  مطب  می‌زند  ،  خزان آمده   ، پیچیده  در  شهر .‌ رشت _  سردش  است .   جاده ها  مرا  می‌خوانند.    جاده ها  به  غربت  می‌روند.   جاده  ها  هجرت  را  زمزمه  می‌کنند. ‌ َ  شهر در حاشیه  سردتر  است .  نمی‌دانم  چرا پرسش بی معنایی در ناخودآگاه  ذهنم  می‌شود مطرح .  پرسشی ساده تر از  رنگ سفید ،      چای سرد  تلخ تر است  یا  چای  تلخ سرد تر ؟    هرچه باشد  باز  چای  بروی  بوته ی  باغ  که باشد  سبز تر  است .  

خاطرات  کودکی  و  شیطنت  در  باغ  های  بزرگ  و بوته های  صف کشیده ی  چای .   عطر  عجیب .   موج دریا    ساحل و صدف ها .  پدر  پدر  و پدر خوبم .  چه احساس  نابی  دارم .   دلم  می‌خواهد  از فرط  خوشحالی  فریاد  بزنم .   بگویم  مرسی  بابت  این  تجربه ی  زیستی ‌   .  مرسی  از  همه .  مرسی  از  زندگی .  مرسی  از  همه  .  از خوب و بد .   از راحت و سخت .  از  خوابیدن ته پارک  دوران دانشجویی   توی غربت .  مرسی  از  اون  ولگرد های  مست  که  زورشون  به یه  غریب  می‌رسید.   مرسی  از  اونایی که  کتاب  استاتیک  رو  قبل جلسه ی امتحان ترم آخر  شبونه  پاره کرد .  تا  من واسه  سه  واحد  تخصصی   یه  ترم دیگه  توی  غربت  شیراز  باشم  و  مرسی  از  مسئول  امور مالی  ،  چون  نزاشت هرگز  تابلوی  اعلانات  رو  از اسم  من  خالی .   مرسی  واسه  لطفش .   با  فونت  درشت  و توی  یه کاغذ  جداگانه  میزد  اسمم رو  وسط  سالن  .   سریعا  به  امور  مالی .   خب  صبح تا شب    و شهریه ی سنگین  دانشگاه  آزاد ،  جیب های  همیشه خالی .   شکر  تا  ته خط  رفتم .  مدرک توی دستم برگشتم 

    سخت گذشت  ولی  گذشت .   خب  همینه  دیگه .  سرگذشت .   چه  خوب  از  سر  گذشت .   ولی  یه  عده   بد  کاشتن .   سکوت  کردم  .  و رسیدند  بهم  وقت  برداشت .  خب کاشت  داشت  برداشت .   مرحله ی  "داشت"  خیلی  سخته .   چطور  زنده  طاقت آوردم و   نمردم   نمیدونم .   موندم تا با چشم  خودم  ببینم   سربلندی  خودم  رو   سرافکندگی  اونی  که  از پشت  خنجر  بی وفایی  زده  بود .  

  نوبتم  شد ‌  و باید بپرسم  چقدر  وقت  دارم  تا جراحی ؟ ... 

   وقتی  از مطب متخصص  خارج  شدم   به  این  فکر کردم  که  یک  هفته  هم  فرصت  کمی  نیست .      دلم میخواد  اول  از همه  برم  دریا .   ولی  آخه  توی  پاییز ؟   خب  شاید  برم  بجاش  سینما   .  ولی  آخه  این فیلم های  آبکی ؟...  خب  میرم  ......!....  ؟؟؟...    نمیدونم .   شاید  برم  سقاخونه و  الکی  یه شمع  روشن  کنم . شاید باید برگردم و  تهران  وسایلم  رو  جمع  کنم .  مرخصی  رد  کنم .  و بفکر  پیدا کردن  یه  نفر بعنوان  همراه  باشم .    وصیت نامه  هم  نکته ی  جالبی  هست .  منی  که  وارث  ندارم .     بلوارث  .  توی  گیلکی  واژه ای  هست  که  بار  منفی  داره  :   بی لا وارث . 

  یعنی  بدون  وارث .   چه  جالب .   شرایطم  مصداق  تعبیر  یه  فحش  شده .   خخخخ .  چه  جالب .  

  خب  اونایی که  وارث  داشتن  چه  گلی  زدن  به سر   میراث .؟...       همون  بهتر  که   وارثی  نباشه .  ولی  تنم  توی  گور  میلرزه  اگه  میراث به  اوقاف  بی معرفت  برسه .   شاید  پرورشگاه  شایستگان  ثابت  واحد  دخترانه اش     وارث  خوبی  باشه.    حتی محک   هم   بد  نیست .   تازه  معلولین و  سالمندان  هم  هست.    خب  خدا  رو  شکر .  دیدید  سریع  کلی  وارث  پیدا  کردم . خخخخخ 

دلم میخواد کمی  دلنویس  کنم ،  چند خطی  واژه خیس اشک کنم . 

عقل و منطقم میگه  که قلبم هنوز عاشقته .  دلم داد میزد میگفت   هوشششش  پسرک  آروم  ،  چته  ....    ؟.. 

 ولی باید می‌رسوندم  پیغام مهرم به دلت .   دیدی پائیز رو؟ ...

خیسی  گونه ام رو حس میکنی . ؟..    دیدی چقدر سرده  دست همه .    بهار ،  چی شد بعد من ، دلت شد  یه جا که پر غمه . 

ببین کاشکی منو ‌کشته بودی همون وقت . یکبار میمردم و خب    بی تو   هر لحظه  تعبیر  مرگ منه .   در خود  تمام غرورم  را  شکستم  تا  تو  برگردی .    ولی  چی شده که   روزا  خواب و شبا شبگردی شده کارت .   چی شده که پوچ و خالیه  کوله بارت ؟...    چیه  بهار  چرا  داغونه داغونه حالت ؟...   چی شد  دیدی  اونم  گذاشت رفت      اونی که گفته بودی  شده یارت !... اونم رفت و گذاشتش قالت .     اونم  بهترین ها رو میخواست برات از ریز و کوچیک  گرفته  تا  رنگ شاد واسه  شالت؟...   به وقت  گریه هات ،  بلد بود صدای غورباقه  در بیاره  تا بخندی و بکنه شادت . ؟...    اون چی بلد  بود ؟   بلد بود  شهر  رو  برات فرش  کنه؟   بلد بود  بوم سفید  روزگارت  رو  از جنس عشق پر نقش کنه   ؟   اونم  حاضر بود  شب هاش رو  از عشق تو بشینه و مشق کنه  ؟...    اونم اسب سفید  میخواست برات رخش کنه؟...  ...   

 بعد من از ترس صدای  رعد و برق   و آذرخش  به آغوش کی پناه  میبردی ؟...  

    اینجا   رشت خیس   و من   پسرکی  شاد و شلوغ . به اسم  شهروز ‌    .  فعلا  تا  بعد . 

     پایان  اپیزود   اول .  

■■■       

  اپیزود دوم . 

شهروز  پسرکی  شاد و شلوغ    ،  آخر هفته که شده   ساکته .  زمان  محو  عبور   ولی  اون  ثابته .  

کمی  دلنویسی  بد نیست .   لااقل  چشمام  خیس  نیست.  

             منو دیدی چه خشکیدم   ، توی گلدون شکسته . 

  دیدی چه بی‌رحمانه  عقل به احساسات و عشق باخت.   قرعه به اسم چشمات  و  مهرت توی دلم افتاد  .  دیدی گفته بودم دم آخر ‌که میری  برو   ولی زمین گرده  عزیزم .  بازم می‌بینیم همو . و بعد ۱۳ سال گذرت به زندگیم افتاد .  ولی چه شرمنده بودی  ، سرشکسته و  گریون   ،  زجه ها و زاری ،   میگفتی که باهام  یه کاری  داری .    میگفتی  که  بعد از  من ،   زمونه  تو رو   یه  گوشه  انداخت . بجای زندون قصر  ، دلو زندون غم ساخت . 

اما  من     دلم  میخواد  یه روزی  پرستوی  سعادت رو  ببینی .   مرغ  آمین روی  بوم  تقدیرت  خونه  بسازه .   بعد تو   

چه تهمت ها که شنیدم .  چه زخم ها ‌که بر روح و تن  چشیدم .  چه زجری بعد رفتنت  بی تو  من کشیدم .   چه شبها که  پشت پنجره ات   نشستم .  چه شبها بی‌صدا در اشک شکستم .  . ولی وقتی یکروز پیش از جراحی مغز و اعصاب   زنگ زدی و به شیشه دلم سنگ زدی      برگشتم به شهرم . تا بلکه بار آخر  ببینمت ، که یک نظر دیدنت  واسه من عاشق پیشه  یه دنیا غنیمت می ارزه ‌ .  اومدم و اومدی به خونه ام .  خب نداشتی بهونه  کم .‌  اومدی و پیشنهاد ازدواج  دادی به  کسی که  معلوم نیست زیر تیغ تیز جراحی  درآد  ؟.‌‌‌  ...    اومدی تا بزاری واسه  عروسی  با من  قول  و قرار ؟...   چه توقع داشتی از کسی که  یه تومور بدخیم به سرش و یه غده ی چرکین از جبر بی وفایی ات به  دلش  بود .   اومدی تا شاید بلطف من    به  تقدیرت   نبازی ؟‌..    اومدی  وقتی  که  سرشکسته و   بی چاره  و  لشکر  شکسته خورده بودی توی  زندگیت   به  مرگت  راضی  بودی .   خب  شرمنده .‌ تو  واسه  پیروزی  نموندی تا بشی شریک و یارم .  بهونه داشتی که   بی کس و کارم .    من داشتم با سختی  درس  میخوندم . من شهریه دانشگاه آزاد رو  با  کار سخت و شبونه  پرداختم .  من توی پارک وسط غربت  شب ها  رو صبح  میکردم  ، تا پول کرایه خونه  ندم .   بلکه ترم جدید محض  بدهکاری  اخراج  نشم .‌ من قرض  میکردم برات خرج  میکردم.    شهر  رو  برات  فرش  میکردم ‌. تب میکردی  مرده بودم   ، ناز میکردی  غش  میکردم .‌  خوشبختی و رفاه رو برات نقش میکردم .   من بی کس و کار  نبودم . بلکه  تنها  بازمانده ی  کل  خاندان توی ایران  مونده  بودم.    مونده بودم چون بهت قول  داده  بودم .   من  مونده  بودم  چون  اسم  روی  تو  گذاشته  بودم .    چون  نشون  به دستت  نشونده  بودم .   حتی  با  سرسختی  هام   و  لجبازی هام   عموم رو  از  کانادا تا به اینجا  کشونده  بودم .  اومده بود تا  منو  ببره .  اون اصرار  و من  یه  نگاهم  به   تو  بود   و  یه نگاهم به  قول و قرار .    مگه میشه  بزارم و برم !.‌‌        چی میشه پس  مفهوم  قول و قرار    ، اون وقت  دیگران چی میگن  ؟ نمیکن  زد زیر وعده هاش  و فلنگ رو بست  الفرار .   من  زیادی  ازت  غول مهربون  ساخته  بودم  از قرار .  خب  من  نرفتم  تا  وارد پنجمین سال  رابطه مون  بشیم  و  پابرجا  بمونه   وعده ها مون  هم برقرار .‌      شرط دانشگاه  اومد  وسط .  واسه  منی  که  از  ۱۶ سالگی  دو تا مستاجر  داشتم مرکز میدون شهر .  .   قبول کردم .گفتم  واسه  خاطر  وعده هام   اینم میگذرونم  توی  بازی‌های روزگار .   من چه قدر  سخت بود برام قبولی واسه دانشگاه .   ولی   اسمم  توی  روزنامه  و کنکور  ،   و راهی غربت شدم   افسردگی و فقر  واسه یه دانشجو   با غم غربت و  فوت پدر    می‌آورد بهم  فشار  بدجور .   اون وقت  تو  رفتی؟   رفتی   و گفتی   کار  تقدیره ؟   انداختی  گردن  ا‌ون  تقصیرت .‌    بگذریم   . آخرش  که  دیدی   چه  سخت و سهمگین  باختی.    تو حتی نپرسیدی بعد  ۱۳  سال   که     شهروز  من  پشتت  ر و  خالی  کردم   و خوردی  زمین  ، پس چطور تونستی  این زندگی  رو  ساختی .  این آسایش و رفاه  رو  ساختی .   ؟....    تو  زیر پام  رو  خالی کردی و خوردم زمین .   چه سخت بود  سقوط در سکوت .   من  بعد تو  چند سالی  صبر  کردم .  نیومدی  و  من هم  با  روزگار  باز  لج  کردم .   تنها  و غریب توی  شهر  خودم .  افسرده  و  هجران  ،    آخرش  مسیر  رو  کج  کردم .  مشروب  پشت  مشروب .  سیگار پشت سیگار .  عطسه های  خشک  بیمار .    بلکه  کمی  دردم  تسکین  بشه .  ولی  خب  میدونستم  میتونه قصه  تلخ و  ضررش  سهمگین  بشه .   تموم  وابستگی ها  رو  گذاشتم سر کوچه  ساعت  ۹  شب  و  تمیز و پاک  برگشتم  به زندگی.    یه  دل  غول  میخواست  از  زیر  صفر   شروع  کردن و جنگیدن  .   کو  کجاست  یه هدف .  یه مقصد ؟..   کجاست  یه  پشت ، یه تکیه گاه ، یه غمخوار ‌  .   تنهای تنها .   لحظه لحظه ام  توی فکرت  گذشت  و ریخت اشکام.   چه سخت بود  صاف  ایستادن  و  سینه  سپر  کردن .  باید می‌ساختم از نو  تموم  چیزایی که  خراب  کرده  بودم  بعد از تو .   دانشگاهی که  ول  کرده  بودم .  زهر ماری که پیک  پی‌ک  میل  کرده بودم   ،  چه سخت  بود  چه  تلخ. ‌  طعم گز  مشروب و ترک سیگار  توی  افسردگی و  عمق  تنهایی .   چه  سخت  بود چه سخت .‌    پشتم  وجب به  وجب  جای  زخم . زخم  دشنه ی بی وفایی هات  و  جبر  زمانه   و  روزگار  بد و مردمان  ناسازگار .    چه  آورده  بودی  به  طالع  و بخت   .  شروع کردم . و طی  چند سال  از کاردانی  به کارشناسی و بعدشم  روانه ی  غربت و مدرک  ارشد  شدم . بعد هم پی  کار  و  دفتر  ودستک   شدم .   سینزده  سال  گذشت  و    منی  که  بعد تو  زمین خورده بودم    شیک و مجلسی  کلی پیشرفت کرده بودم.    دو تا خونه ی  پدری  رو  به کنار  از جیب خودم  دو تا خونه  ساخته  بودم  .   رفاه و اسایش  رو  از  جایی  خیرات  و مفت  نگرفته  بودم.  اینا  سخت  بدست  میاد.  و راحت از دست میره .     توی  ۳۳  سالگی   برگشتی   ، دیگه  دیره .  یه سوال  بزرگ  این  وسط  باقی  مونده  بود.    اگه  منو  سخت  زدی  زمین  و   بی‌رحمانه   ول  گردی    و منم  سخت  خوردم   زمین   ،  و تا مرز  تخریب  رسیدم  ، پس  چرا  باز توی  زندگی  و  چرخش  روزگار  وقتی  بهت  رسیدم  و   بعد ۱۳  سال  که  برگشتی   من  خاکی  و زمین  خورده  نبودم . بلکه   سینه سپر   سر بلند  و   روی  پای خود م  ثابت قدم  و  پرغرور  ایستاده  بودم . اما در عوض چرا و چطور شد که  بلعکس  تو  ماتم  زده  و   عاجز شده بودی .  همدز مجرد  و   کلی  شکست خورده بودی.    میگفتی   چهار بار  لباس عروس  خواستی   تن  کنی   که   شب قبل  عروسی     همه  چیز   برهم  میخوره.    و بی دلیل   داماد   منصرف  میشه.     میگفتی  ‌که   خیال  میکردین   من  تو  رو  جادو  کردم    ولی آخرش  فهمیدی   که  این‌   آه   منه   که   دامنگیرت   شده.     یکبار   عجیبه.   دو بار   غیر  قابل  باوره .  ولی  سه   بار  و  تکرار  همون  اتفاق  با  سومین  داماد   دیگه  محال  ممکنه. ‌    ولی  اینجا  تموم   نشه  و  چهارمین   بار  هم   باز  تکرار  بشه.   خب  خیلی  روسیاهی  و  شرمندگی   داره.      سعی   میکنم  بفهمم.    ولی  خب  بی اختیار  از تصورش   می‌خندم.       بیچاره  عاقد   چی  کشید .   هی   پا  شد   بیاد   ولی   منتفی   شد.    هی  پا  شد  بیاد   ولی   عروسی   مراسم  عقد   لغو   شد.      فکر کنم   دیکه  اسمت   رفته   لیست سیاه. ‌  هیچ  عاقدی  جدی  نمیگیره   و  همگی   میدونن   که   لحظه ی  آخر   ماجرا    کنسل   میشه  .    و فقط   الکی   وقت  گرفتید   .   ولی   دوماد     فرار   کرده   از  قرار  .      خب  شاید   دفعه  بعد    عاقد   بخواد   یه   داماد   یدکی   بیاره   با  خودش   .   خخخخخ   .  نگفتی   اگر  منو   زنین  زدی   پس  چرا  خودت  خاکی   و   زخمی  هستی  .   چرا   گریه  میکنی  .   نیازی  نیست  که  بگی   غلط کردم و عسل  خوردم .     این حرفها   رو   نزن.     من  تو  رو   به   بزرگیت   دوست   دارم .   خودت  رو  کوچیک  نکن.   

ببین   میبینی که  بردم . پیروز شدم .  می‌بینی بی تو  تونستم .  می‌بینی که  پشتم خدا بود  و   رویاهام  رو خودم  بافتم .  اگر  بردم   خودم  بردم . اگه  باختی  خودت تنها  باختی .   چطور از  کاخ آرزوهات  یه ویرونه  ساختی ‌  .  

پاشو  برو  خونه تون .  من  بایستی  برگردم  تهران .   چون  خالی بستم   هنوز جراحی  نکردم . جیم شدم  اومدم  اول  ببینمت   بعد   برم .   ضمنن قصد  ازدواج  ندارم ‌   .   میخوام  واسه   مقطع  دکترا   ادامه  تحصیل   بدم .   خخخخ   

راستی  تو  چطور  هنوز  مدرکت    رو  نگرفتی .  .....   عجیبه .   ۱۳  سال   چطور  تونستی  این چنین  پیشرفت   نکنی . و  خودت   رو   نابود  کنی .  عجیبه .    راستی  رازت  پیشم  باقی  مونده .  روی دلم  سنگینی  میکنه    شاید  به  مادرت  گفتمش .   چون نمیخوام  راز کسی مثل  شما   رو  توی   سینه  نگه   دارم    چون  شاید  از زیر  جراحی   بر نگشتم .  

بهار  طبق  معمول   توی  عالم  صورتی  رنگ  و   رویایی  خودش  غرقه .   هیج وقت   توی  صراحت  نیست ‌   .   خیال  کرد  شوخی  میکنم .   و باورش  نشد   ،   خیلی  هم  خوشحال  و  راضی   از  پیشم   رفت  و طی  یکساعت  پنجاه بار  تماس  گرفت .   آخرش  گوشی   رو  خاموش  کردم  و گفتم  میخوام  یکم  بخوابم .   

الان ساعت   شش  غروبه  .  تا   صبح  فرصت  دارم .  دلم  میخواد   از  باقی  مانده ی  فرصتم   توی  زندگی   بهترین  استفاده  کنم .    دلم  میخواد  حرف  بزنم.   دلم  پره .   دلم  میخواد  از  قدیما   بگم .   از  هر چیزی ‌  .   ولی  کسی  رو  ندارم  تا  براش  حرف  بزنم .    یاد   همبودگاه   می افتم .    و حسام  نازنین .     و باقی   دوستان .   تصویر  اعضا  از جلوی  چشمام  مرور میشه ‌  .       الخصوص  یه  تعداد  خاص  . حتی   آنهایی  که  عکس ندارند ولی  در عوض  روح   دارند  .  و محبت.و مهر دارند .     مثل   رضوان زرین .   مثل   سحر بابایی .  مثل  تمام انهایی که  نوشته  هایم  رو   لایک  زدند.  و خب خودشان   میدانند  که    با آنها  هستم .  .    بی اختیار  پناه  میبرم  به  دامن  همبودگاه .  خب شش ساعت تا  بیمارستان جراحی مغز و اعصاب  در  شهر  ری   راه  پیشروی  دارم .   و  اگر  ۱۲  شب حرکت  کنم  نهایتن  هفت  هشت  صبح  خواهم  رسید.  .   پس  چند  ساعتی  وقت  دارم .  و میخواهم  بنویسم   برایتان .  

شاید  بپرسید   از چی ؟  

از  خودم    از همه ‌    از  این  روزگار   پر  مقلته  .  از  محفل  پر  دغدغه .   

 ■■■■

  اپیزود        سوم       ساعت   ۱۸    

 رفیق  قدیمی  رفت .  و اما... هزار حرف ناگفته  بر لبم .  دنیا  داره  واسه  من  مینوازه  .  انگار   سکانس  برتر  آخر   ، نقش اول  با منه .   مملوء  از شوقم .   کی فکر می‌کرد   باز  ببینمش .   کی فکر  می‌کرد  بعد  ۱۳  سال  هنوز  مجرد  مونده باشه .   کی فکرش رو می‌کرد   دم  آخری  بیاد و  ابراز  پشیمونی  بکنه .   لبخندی خیس  بر لبم .  اما  جام و پیمانه  ای پر از  غمم .  فنجان قهوه  رو  توی دستم میگیرم   و سمت پنجره  میروم 

   ،  سمت خیابون  شلوغه  و همه دارن بالای آپارتمان  ما رو  نگاه  می‌کنند.     یکی جیغ میکشه  و دیگری  گریه  میکنه .   ولی نکته ی ظریفی وجود داره    ، من در واحد آپارتمانی ای ساکن هستم که آخرین طبقه محسوب میشه . بالاتر از این واحد و پنجره فقط پشت بام  باقی میماند .  از دست بر قضا  به محض  رفتن  دوست قدیمی  و یار  دیرین ، بود  که صدای دعوای همسایه بغلی  قطع شد البته  مادرش کماکان  چیزهایی میگفت  ولی  دختر نوجوانش  ساکت  بود . و امد درب واحد  مرا زد و گفت که : 

مادرم گفته  لطف  کنید  کلید  دریچه ی پشت بام  را  بدید  چون  نصاب ماهواره  داره میاد و میخواد  دیش نصب کند .    

منم  چون  حال و روزش رو دیدم که پریشان  هست  و چشماش رو دیدم که اشکین و سرخ شده  کلید  رو  ندادم  و در عوض   چون مادرش هم اومده بود و توی راه پله  بود  و می‌خواست  کاشف بعمل بیاره که دخترش چرا از خانه خارج شده   ،  از فرصت استفاده و  کلید رو به دست  مادرش دادم .  گفتم  ظاهرا  گفته بودید نصاب ماهواره قراره  بیاد و من  کلید رو تحویل  شما میدم و مسئولیتش هم با شماست . 

زن همسایه  با تعجب پرسید ؛   قصاب؟  قصاب بیاد چیکار؟    کلید چیه؟ 

دخترش هم سریع سر مادر خودش جیغ و داد و هوار کشید و  رفتن  داخل  و    معلوم بود که  داره تلاش میکنه  کلید  رو  از  مادرش  بگیره .           

     الانم  که  مادرش  پایین  و توی  پیاده رو  داره جیغ و هوار میکشه . معلومه که دخترش کلید رو ازش گرفته پس .   چون  نگاه‌ها  به  بالای  سقف  دوخته شده .   

آتش نشانی هم سریع رسید .    

 بعضی اوقات از  خونسردی  خودم  وحشت میکنم . تمام اتفاقات روزگار  برام  پذیرفتنی و قابل فهم هست .   راحت باهاشون کنار میام . خب واسه هر چیزی یه علت و معلولی وجود داره.    و وقتی نمیشه دیگران رو تغییر  داد    و متاسفانه  خلا  منطق  و  انصاف  در  تک تک  افراد  اجتماع  جولان  میده   و   خودخواهی  اولین  خصیصه تک تک ماست   کاری  نمیشه کرد تا  مسیر  حوادث رو تغییر داد .    من  در ۳۳ سالگی  بیش از حد  آرام  شدم .  تمام عمر  مثل اسفند روی آتش بودم .  و خیلی سختی کشیدم .  البته همه آدم ها  خیال می‌کنند  که  خودشون   خیلی سختی  کشیدن .  و  این نیز  قابل قیاس  نیست  چون هر کس به تناسب  ظرفیتش   خیلی  سختی کشیده .‌     بعضی جملات هست که  مثل یک باور  و   عقیده  توی  تک تک  افراد جامعه   رخنه  کرده  و  خیلی ها  باهاش  احساس  همزاد پنداری  میکنن .  مثلا    جمله ی  : 

 تمام روزگارم  برخلاف  آرزوهایم گذشت  یکی از اون جمله هاست .     ولی تفاوت من با عامه مردم این هست که کاملا  برخلاف  جمله ی  گفته  شده   ،  بنده تمام زندگیم  طبق تعبیر آرزوی محال  من   سپری شد .    البته ابتدای امر که  دو سال و نیم  در نوجوانی   و از ۱۵ تا  هفده سالگی و نیم  در مسیر رسیدن به هدف  احساسی و  محبوبم  تلاش کردم و یه  گمشده  داشتم . تمام  وجودم آرزوی  یک نظر  دیدنش   رو  داشتم .    ولی  مثل یه معجزه  اتفاق افتاد و آرزوی محالم  تعبیر شد ‌  .    گمشده ی من  همین  دوستی  بود که  ساعتی پیش  به دیدارم  اومده  بود .   خیال  میکنید   اگر   دوستش  داشتم  پس  چرا  پیشنهادش  رو  رد  کردم .  الان  میگم .     اولش   و در هفده  سالگی وقتی  بعد مدتها  باز  پیداش  کردم 

مثل یه انفجار بزرگ بود 

انگار  آتش فشانی  درون مغزم  شروع به فوران کرده  بود و جای  مواد مذاب   هورمون های  پاداش دهنده   ازش  فوران  می‌کرد.    احساس  سرخوشی  بی حد و نصابی داشتم  ولی با یه  بی اعتنایی  از طرف اون    به  مرز خودکشی و افسردگی شدید  می‌رسیدم.    توی مغزم  طوفان  تورنادو   در حال وقوع  بود .   همه چیز  به هم ریخته بود .  خودمم  فهمیده بودم که یه  مرگم  هست .    سونامی  شده بود  توی  احساساتم .  

من یه چیزیم  بود ‌  .  بالاتر از یه چیز ‌‌‌  .   یعنی  شاید  هزار تا  چیز  بشه گفت .   منظور از    چیز     یه  چیزی شبیه مشکل حقیقی در آزاد شدن افراطی  هورمون های  جایزه دهنده ی مغز  هست .  به یکباره  زندگیم چنان تغییر کرده بود که احساس میکردم  روی ابرهام .

انگار  داشتم  با خدا  کاپوچینو  میخوردم .  انگار  عرش کبریا  بودم .   دنیا  برای  من می نواخت ‌    .  شاید بپرسید  مگه  چه چیزی شده بود  که  اینگونه  سرخوش و سرمست شده بودی .    خب  احتمالا  اگر واقع بینانه  نگاه کنیم   دو اتفاق  هم زمان در حال وقوع بود که به هم  وابسته بودن ولی من فقط  ظاهرش رو میدیدم  .  سالها گذشت تا من بفهمم   در  باطن و درون مغزم نیز  اتفاقاتی  در حال  وقوع  بود  که سبب  خلق اون حالت شیدایی  و  جنون  خوشبختی   در  من شده  بود.     منظور از جنون  این نیست که  دیوانه  شده باشم . نه ‌ اتفاقا  خیلی هم عادی و عاقل تر از  هم سن و سال های  خودم  بودم  ولی  از فرط  احساس  خوشبختی  داشتم  منفجر میشدم .   نمی تونستم  چنین هجم عظیمی از خوشبختی  رو   هضم  کنم.   برام  زیاد  بود ‌     .   خب چرا یهو اونطور   احساس خوشبختی  به من دست داده بود ؟ ....    

  .  خب معلومه .  آره تازه یادم اومد   ، هنوز اصل ماجرا رو  نگفتم  براتون ‌  .    الان میگم .  

آخه  میدونید چیه !؟...   بین خودمون باشه ‌  . توی زندگیم  معجزه شده بود .   معجزه ی واقعی .   البت نه از اون جور معجزه ها که عصا تبدیل به مار بشه . و یا  رود نیل  بشکافه و جاده باز بشه  و یا  نابینا  بینا  بشه ،   و یا شق القمر بشه .    نه...   در سطح زندگی و دنیای کوچیک من  یه معجزه رخ داده بود .‌  گم شده ای  رو  پیدا  کرده  بودم که دو سال و نیم  حسرت  یک نظر دیدنش  رو داشتم.   خب حق باشماست . پیدا کردن  یه  گمشده   که  معجزه نیست .  خودم  میدونم .  ولی  شما  یه چیزهایی  رو  نمی دونید .  اون سالها   اگر از من میخواستن یک آرزو  کنم  توی کل زندگی  و هرچی بگم تعبیر میشه      ، نمیگفتم که  پول.  نمیگفتم  کاخ و گنج قارون  ، بلکه میگفتم  فقط یکبار   فقط یکبار در حد چند ثانیه  اون  دختر  رو  ببینم  و حتی  در حد چند  ثانیه  بیاد و مثل یه رهگذر  از جلوم  رد  بشه و من بتونم یه نظر  در حد یک نگاه   چشماش  رو  ببینم.       چون بعد از دوران مقطع راهنمایی و   از وقتی  مدرسه هامون عوض شده بود   اون  رو  گم کرده بودم.   میدونستم خونه شون  وسط خیابون شیک  هست  ولی  مدت ها  انتظار  طاقت فرسا  جلوی کوچه شون و  برق های خاموش خونه  و  برگهای خشک و تلنبار  شده  روی هم  توی انتهای بن بست و پشت درب همیشه بسته شون   بهم  میگفت که اون رو هرگز  نخواهم  دید.    آره  انگاری  رفته  بودن.     حتی یه مدت  جلوی  تک تک  مدارس دخترونه  شهر  واستاده  بودم  بلکه  اون رو از این طریق  پیدا کنم   ولی نه....  فایده نداشت .   یکسال اول که گذشت   مغزم رو کار انداختم  و  گفتم خب  لابد  اون  توی  یکی دیگه از شهرهای استان  زندگی  میکنه.  من توی اتاق خواب  خونه ی بزرگ پدری  و اون دوران   روی دیوارم  نقشه ی ایران ، نقشه گیلان   ، نقشه ی رشت  و  البته  عکس شاملو  رو داشتم .    روی  نقشه  منطقه به منطقه  شهر  رو  دنبال  مدارس دبیرستان دخترانه  علامت زده بودم ‌  .  ولی  یکسال نخست    تمامی اونها  رو  به هر دو شیفت    بررسی کرده  بودم.   نبود که نبود .  روزی که  نگاه به نقشه کردم و  فهمیدم  که  کل سطح شهر رشت  رو  یک به یک محله به محله  حوزه به حوزه  جستجو کردم و  دیگه جایی نمونده   ناامید شدم .   با خدای خودم  بحثم  شد و  ازش  گلایه  کردم .     این رسمش  نبود  من حقم این  نبود   .  اون لحظه  صدای  نجوای خاموش دلم  رو شنیدم که گفت :      خب برو سر وقت  نقشه ی بعدی 

  نقشه ی بعدی  نقشه ی استان گیلان بود .  

راست میگه . خب لابد رفته  یه شهر دیگه .   اون دوران راهنمایی  دانش آموز بهترین مدرسه شهر بود  خب  لابد  هرجایی نقل مکان کرده باشه   باز بهترین مدرسه ی شهر خودش را انتخاب  کرده .   خب  از شهرهای کوچک  بین مسیر رشت تا لاهیجان   به  شهر کوچصفهان   رسیدم .  توی کوچه مس کوچه های  اون شهر   ساکنین  یا  گونی های  کشمش  رو  مخفیانه  جابه جا  میکردن  یا  لوله  مسی  دستشون  بود.    و  میرفتن تا با تقطیر کشمش   مشروب پایین  بیارن .   سمت  خمام   همه جا  بوی تریاک  بلند میشد .     شهر  لولمان    چند باری  دیدم  که  پلیس  دنبال  کسی  کرده  و طرف  در فراره ‌‌   .   عطر عجیبی می اومد  که  بعدها  کسی گفت  بوی حشیش  بوده .  من  باهوش  بودم  و  حواسم به همه جا بود .  میدونستم جایی که دارم میرم  تا جلوی  درب مدرسه دخترانه اش  یه لنگه پا  منتظر  واستم    چه جور  آدمایی  داره .  خشک متعصب  یا   نه  ، روشنفکر و  سوسیالیست .      اهل دعوا مرافه   مثل  انزلی چی  ها  که  کافی  بود  بفهمن  رشتی  هستی   تا  سایه آت  رو  با  تیر  بزنن   یا  مثل  شفت   که  بی تعصب و  خشک مسلمان .    و فکر  دین و خدا پیغمبر  در ظاهر   ولی در باطن  دنبال  ناموس دیگران.     . بعد از شهر های اطراف نزدیک    به  اولین  شهر  بزرگ و اساسی  رسیدم.   

لاهیجان .  

چه عجیب بود . مردمان  لاهیجان  غیر  از تاکسی  سوار  هیچ خودروی   شخصی  دیگری  نمی‌شدند ‌  . چه با فرهنگ  و  تمیز .  چه شهر  زیبایی .  چه مردمان  مهربانی ‌  .   رفتم و از لاهیجان شروع گردم .  دم بهترین مدرسه ی دبیرستان دخترانه  واستادم  و همون روز اول  کلانتری  منو گرفت   و  وقتی  اسمم  رو  گفتم   یکی  از مامورین  با  تعجب  پرسید  :    

  کدوم  صیقلانی ؟     فلانی؟ 

• گفتم  بله .  

خلاصه  ظاهرا  پدرم  رو  از قدیم  می‌شناخت.   و شروع کرد برای  همکاراش  نقل کردن از قدیم  . بعد  که  فهمیدن  پدرم  زمانی  سخنگوی وزارت صنعت و معدن و  رئیس  معدن سنگرود  در شاهرود  بوده   و دو هزار  تا  پرسنل  زیر دستش  بودن که  بی نهایت دوستش داشتن و محبوب  بوده   ولم  کردن 

   فرداش توی همون شهر و یه منطقه دیگه     از دست  پسرای محله  کتک  خوردم .  خسته و کبود اومدم خونه  ، پدرم روی ایوان خونه  چشم انتظارم  بود .   منو که دید    پرسید:   

1.   تصادف کردی ؟ 

  سرم رو  بالا گرفتم و  محکم  گفتم؛   تصادف روحی  کردم .  و کمی  هم  کتک  خوردم.  

  پدر  خوشش  اومد خندید  ..  و گفت    :  

    آفرین . ایولا .  مثل یه  مرد  سرت  رو بگیر  بالا .      کتک  هم خوردی  کم نیار  ، سرت رو بالا  بگیر .   من تورو  بچگی فرستادم کلاس رزمی  واسه چنین  روزی . تا از خودت  دفاع  کنی . 

    بعدش   در حالیکه  سعی  می‌کرد  خنده اش  رو  قورت بده و رفت یخ آورد  برام .    و با کمی سکوت   پرسید  :  

   چند نفر بودن مگه ؟    

  گفتم : 

   از شمارش خارج بود . ولی فقط  نصفشون زدن .   حدود  هفت هشت  نفر    .  

با لحنی که  انگار  هفت نفر  خیلی  کمه    پرسید؛ 

۷ نفر؟   اینکه چیزی نیست .  حیف که مادرت نیست  وگرنه برات تعریف می‌کرد که  وقتی جوان بودیم   و از اونجایی که من بوکسور  بودم   یک‌بار  سر دعوا  توی خیابون شیک     و وقتی  مادرت  سر قرار  چشم انتظار رسیدنم  بود  با  ۷ نفر .... نه...!.... نه.!...  هشت  تا بودن   بلکه  هم بیشتر ،  مشهدی  بودن . و من با ژیان رسیدم دیدم دارن متلک میگن  و ....‌‌     

وسط حرفش شدم و گفتم ؛ 

    خودم  جای  زخم  دشنه  رو پشتت  دیدم  .   ولی  مادر گفته بود  که  فقط  دو  نفر  بودن ..  و آخرشم  تو تنهایی  جفتشون  رو  زدی .    

  کمی شوکه شده بود و زیر لبی  گفت؛   

   دو نفر ؟ خب لابد دو تا بودن  ولی  گنده  بودن   قد  ۸ تا  حساب  میشدشون کرد .

    بعدشم طوری که انگار توی  ذوقش خورده باشه  کیسه یخ رو از  روی  کبودی ام برداشته  بود  و انگار  تازه یادش اومده باشه  که  بایستی نقش پدر رو بازی  کنه  با تغییر  موضع  از وضعیت یک رفیق خوب  به  یک  پدر  سختگیر  تغییر  موضع داده و گفته بود  :   

    این مسخره بازی ها چیه ، دعوا  واسه  وحشی هاست   . چه معنی داره که آدم دعوا بگیره .  تو  میری  درس  بخونی  یا میری به مدارس سطح استان سرکشی کنی  ؟ اونم از جنس  دخترونه اش .  .   مگه  مزاحمت واسه  نوامیس   کار  درستیه  که  انجام  میدی .  پاشو  برو  توی  اتاقت .  آلان  موهات  رو  بلند  میکنی  گیتار میزنی  و ژل  میزنی  به  سرت    لابد  دو فردای دیگه  میخوای  پارتی مختلط هم بری ....   خجالت بکش .    مثلا کلاس یازدهم هستی .  از الان  اینجور  جنگولک  بازی ها  تا به کی ؟   هی  من هیچی  نمیگم  بدتر  میشه . من سن تو  بودم   سرم به درس و مشقم  بود .   حیف که مادرت  نیست  وگرنه بهت  میگفتش . 

با تردید گفتم ؛ 

    قبلا تعریف کرده بود .. 

  کمی مکث کرد و  با تعجب پرسید  ؛

   گفته بود ؟ ....    خب  بهتر . پس باید بدونی  که  من همیشه شاگرد ممتاز ..ز....ز .... 

   کمی  حرفش را جویده جویده  و نیمه کاره رها کرد و  پرسید :   

   حالا مادرت  چیا  تعریف  کرده  بود ؟   کدوم قسمت هاش  رو  تعریف  کرده  بود؟ 

  با  حالتی   دو دل و   مردد گفتم ؛

   اونجاش که  کاسه ی ماست  رو  بیرون مدرسه  توی  سر  کچل  دبیر  ریاضی  زده  بودید   و  در رفته  بودید .  و   شما رو میخواستن اخراج کنن  ولی بابا بزرگ  نزاشت .  و مدرسه تون رو عوض  کرد .    اونجاش  که  از  ۱۳ سالگی با هم دوست  بودید  و پشت شهرداری  قرار  میزاشتی.    بازم هست . بگم ؟ 

با دستپاچگی گفت :

    نه . نه ...  کافیه پسرم .   این مادر شما هم  چه چیزایی  تعریف کرده براتون .     خب  بیا بزار یخ رو عوض کنم  همه آب  شدش انگار.... 

  یادش  بخیر .  چه دورانی بود . قهوه ام سرد شد و هنوز هم  آتش نشانی  پایین  واستاده .     

پایان اپیزود سوم        

■■■■■

آغاز اپیزود چهارم 

خلاصه طی کلاس یازدهم  تونستم بطور کامل  از تک تک دبیرستان های  سطح استان  گیلان  بازدید  بعمل آورده  و  سرکشی  کنم .  نبود  که  نبود ‌   .   آخرش  یک‌بار توی  پارک  کشاورز  حین صحبت با  رفیقام     یکی از صمیمی ترین دوستام  با پوزخند  گفت :  انشالله  سال  جدید  عازم  کدوم  استان  هستید ؟  

با تعجب  پرسیدم ؛  یعنی چی؟ 

همه خندیدند  و گفت؛   بعنوان   سرکشی  به مدارس دخترانه  واسه خاطر پیدا کردن  گمشده تون خخخخخ 

دیگری گفت :  حالا  مگه  چی  بودش ؟ این همه  دختر .  چرا سوزنت  سر  ترش کنوس  ¹ گیلان  گیر  کرده .    و همه خندیدند.    

_____________

¹  : ترش کنوس گیلان به  میوه ی  ازگیل  میگن  که  یه استعاره ی خنده دار  محسوب میشه و به ضرب المثلی اشاره داره که شخص از میان  تمام سوغاتی های موجود در  گیلان  بخواد  ازگیل ترش و آب افتاده  رو  انتخاب  کنه .  که نماد کم عقلی  اون شخص محسوب میشه . 

______________

میدونستم که دیگه هرگز طی زندگیم  قادر نخواهم بود  که  پیداش کنم  .  دو سال تلاشی که من از سر گذرونده  بودم  توام با چشم انتظاری  بود  و طاقت فرسا     .  آنچنان  بهم  سخت گذشته  بود  که  تصورش  محال ممکنه .  من دانش آموز بودم و برای دانش آموزی در اون سن و سال  انجام چنین کاری  محال  ممکن  بود  . ولی من تونسته بودم  لاهیجان رو منطقه  به منطقه  حوزه به حوزه  دبیرستان به دبیرستان  و  فومن رو  هم همینطور  صومعه سرا بدلیل وسعت کمش و فرهنگ بالای  آدماش  خیلی  راحت تر  گذشته بود  و  لنگرود  بخاطر  تعصب تند  آدماش و فرهنگ متفاوت از رشت و صومعه سرا    و واقع شدن در شرق گیلان  کاملا  سخت تر  بود  و با دردسر  های  زیاد   . و رودسر  و  کلاچای  بخاطر نزدیکی  و کوچک بودنشان   زمان کمتری حدود یک هفته  سپری شده بود و چابکسر  هم چون فقط سه تا دبیرستان دخترانه  داشت  طی  سه  روز  سپری شده بود  .    و  خب  آستارا  رو  نرفته بودم  چون  شش ساعت فاصله  داشت  و رفت و برگشت میشد ۱۲ ساعت  توی ماشین بودن و جور در نمی اومد  برای  منی  که  دو زنگ آخر  رو  از دیوار پشتی مدرسه  فرار میکردم و با پول هایی که از دوستام قرض کرده  بودم  سوار  مینی بوس  میشدم و میرفتم و بر میگشتم   خیلی  سخت  بود  انجام  چنین  کاری .   یعنی  واقعا  دلیل  مهمی  داشتم  . در اوج  سختی  و   دور از دسترس بودن   ناامید نمی‌شدم  و  میرفتم . توی بارون   و سرما .   و هزار مشکل دیگه  .    البته  اون زمان  کرایه مینی بوس تا  لاهیجان  ۱۵۰ تومن بود و من  ششصد تومن پول جیبی روزانه میگرفتم و هم اینکه  هربار  بعنوانی  و به بهانه ای  یک سری  دلار و یورو  به من داده می‌شد  و فقط  اسم می‌شنیدم  که  اینو  عمو سعید از آلمان  داده ، اینو عمو مجید از ونکوور  کانادا  داده . اینو عمو پرویز از  تورنتو کانادا  داده  اینو  عمه ماری  از  استکهلم  سوئد  داده .   من فقط میگرفتم و میگفتم دستشون درد نکنه و یاد گرفته بودم اگه  پول  رو  تا  نزنم  و  صاف  ببرم  به  جواهر فروشی  توی بازار   پول بیشتری  به من  میدن   .  هیچ نمی دونستم و برام مهم نبود که چه نرخی  داره  و  آیا  سرم کلاه  میره  یا  نه ‌  . ولی نکته ظریفی وجود داشت    این نکته  که پدرم  خیال می‌کرد  من  تمام اون دلار ها   رو  نگه داشتم واسه آینده ام .  ولی  چنین نبود .  اگر هم پولی نمی‌رسید و من کم می آوردم  به عناوین مختلف مثل پول شهریه کلاس گیتار  ، پول  شهریه کلاس خصوصی درس  محاسبات  و فیزیک و شیمی و ریاضی  و انگلیسی و حتی باورش سخته که بابت پول کلاس تاریخ  هم  پول میگرفتم از پدرم .  اما خب  واقعا  هم  بابت تاریخ  میرفتیم کلاس خصوصی  و  یک جلسه شب قبل امتحان . و اونم سوالات رو به ما میفروخت و من هم با فروش سوالات به بچه های دیگه  کلی سود میکردم .   من هرگز لای کتاب و دفتر  رو باز نمیکردم . ولی همیشه همه نمراتم بیست بود . ولی خب  کلاس یازدهم  به حدی درس  محاسبات سخت بود که  گرفتن  نمره ی بیست از محالات ممکن بود .  و بالاتر از  ۱۷ نمیشد گرفت .   اصلا از مادر زاییده  نشده  بود کسی که  بتونه  درس  محاسبات فنی  رو   از ۱۷ بالاتر بگیره .  یعنی وقتی که من هفده میشدم  خود دبیر  شوکه میشد و میگفت :  ظاهرا خیلی  ساده گرفتم سوالات رو  که یکی تونسته ۱۷ بشه .  سابقه نداره  بالاتر از  ۱۲  نمره بدم . با بی میلی و نگاه مشکوک به من می‌گفت :  صیقلانی  یه کاسه ای زیر نیم کاسه داری ‌  .. تو و هدایتی  دقیق  عین هم ۱۷ شدید و جفت تون  سه نمره ی مشابه به هم رو غلط نوشتید .  خیال نکنید نمیدونم چی شده ‌  . خوب  میدونم  که  چی  شده . 

راست می‌گفت.  توی آخرین جلسه ی خصوصی    ارسطو یه برگه ای رو  از  توی پوشه ی روی میز دبیر  برمی‌داره و فقط و فقط و فقط  به من  میده . اون نمونه سوال جلسه امتحان فردا  بوده ..  و دبیر که شک کرده بوده   سه نمره اش  رو  تغییر  میده  واسه  جلسه فردا  و ما  هم  که فقط  جواب ها رو  حفظ کرده  بودیم   مثل  احمق ها   پاسخ های مربوط به پرسش هایی رو می‌نویسیم که  از برگه حذف  شده  بودن   ..  خب  اینجوری بود  درس خوندن من    .  هیچگونه  زحمتی نمی‌کشیدم.  ولی شب امتحان مثل خر  میخوندم و کافی بود یه مبحثی رو  یکبار  بفهمم .  تا آخر عمر  یادم می موند . حتی این لحظات و در سی و سه سالگی که دارم این متن رو تایپ میکنم    و  دختر نوجوان همسایه  رفته بالای سقف  آپارتمان مون  و زیر آپارتمان آتش نشانی اومده . خب  اگر دخترک  همسایه شصت کیلو داشته باشه  و ارتفاع  هم   سی متر باشه    ضربدر  انرژی جاذبه که  همیشه  ۹/۸ کیلوژول  هست  سرعت برخورد دختر به کف سنگفرش بعد سقوط  بدست میاد  . چون  سرعت سقوط برابر است با =   وزن و جرم جسم  به کیلوگرم × ارتفاع به متر  × جاذبه زمین

همین لحظه  یه چیز  از جلوی  تصویر و قاب پنجره  سقوط کرد .   من خونسرد رفتم  و  خب  خدای شکر که افتاد توی  چادر نجات  آتش نشانی .  به خیری گذشت .  

اونجایی بودیم که توی پارک  و تابستان  دوستام  داشتن به من متلک و گوشه کنایه میزدن  بخاطر  سماجت بخرج داده برای پیدا کردن  دختری که  دو سال طی دوم و سوم راهنمایی باهاش دوست بودم ولی یهو غیب شده بود .    

یکی گفت ؛   خب  تو که از همه سر تری    ، این همه دختر رنگارنگ .  چرا کلید گردی سر  یه نفر .  شاید رفتن جنوب .   شاید پدرش شاغل بوده و اعزام شده جای دیگه ای  و خب خانواده اش رو هم برده . 

اونا راست میگفتن . از اولش هم کار اشتباهی بود ‌ دو سال تموم زندگیم رو صرف  تلاشی بی ثمر  کردم .   اصلا میدونی چیه   همش  تقصیر  خداست ‌  . اگر خدایی بود  میبایست از قلب من  خبر می‌داشت.  اگر خبر  داشت  چنین بلایی سر من  نمی آورد .....

     چرخش ناگهانی 

 شهروز عوض می‌شود.  

یک پسر تخص  که با خودش و کائنات  سر لج  افتاده .. مث بچه ها  غیض کرده  و  عزمش  رو جذب کرده  تا  بیرحم باشه .  احساسات  رو  کنار بزاره ‌   .  همون روز اول با دو تا دختر  دوست شدش .   تابستان که تموم شد  هفت تا دوست دختر داشت . و مهرماه که تموم شد  با  هفت تای قبلی قطع رابطه کرد چون توی مسیر مدرسه قرار نداشتن و سخت بود که  کمی وقت صرف کنه و سمت دیگر شهر بره  ‌  حتی  یکبار واسه اینکه  سختم می اومد از پای کافی نت پا بشم  و چت خودم رو در یاهو مسنجر  نیمه کاره  رها  کنم     به  یکی از دوستام گفتم  که  برو  جای من سر قرار و به مژده بگو که شهروز  نمیخواد  دیگه باهات  دوست باشه ‌  . 

دوستم رفت و وقتی برگشت  داغون بود.  شوکه بود .  میگفت که  دختره  زار  زار  گریه  میکرده .     سر جمع  ترم اول که تموم شد  و ترم دوم به اواسط اسفند رسید و من به کل  دختری که  گمشده  بود  رو  فراموش کرده بودم . سرم خیلی شلوغ بود .  یکی از دوستام به نام بنیامین به من با کنایه گفت ؛    میخوای  تیم فوتبال بانوان راه بندازی ؟  

گفتم چطور؟ . 

گفت والا با احتساب اون دخترایی که من می‌شناسم  یعنی  آیلین مژده حدیث و هنگامه و سحر و هنگامه و ......  و...و....  میتونی  ترکیب بچینی تیم فوتبال راه بندازی . 

بقیه خندیدند .  و یکی با تعجب پرسید  :    تیم گل کوچیک ؟ 

بنیامین گفت ؛  نوچ 

شوکه تر پرسید ؛  پنج گله؟ 

بنیامین گفت : نوچ؟ 

پرسید :  تیم فوتسال سالنی؟

بنیامین گفت ؛ نوچ 

پرسید :  لابد  فوتبال ساحلی که پنج تا بازیکن لازم داره؟ 

بنیامین باز گفت : نوچ 

در این لحظات خودم داشتم تلاش میکردم شمارش کنم که چندتایی میشن !.... 

بقیه دهانش باز موند پرسید :  دروازه مینی ؟ 

بنیامین گفت : نوچ ؟ 

دهان ها همگی از تعجب باز و چشمانشون  گرد  که پرسید؛  دروازه بزرگ چمنی؟ .

بنیامین گفت :  نوچ 

همه  وار  رفته بودن و پرسیدن : خب دیگه سایز دیگه ای نداریم که  ؟...   

بنیامین خندید و طوری که انگار از قبل همه با هم هماهنگ بودند  و تمرین کرده بودند  نگاهی با خنده به من دوخت و سعی کرد خنده‌ی خودش رو  قورت  بده و گفت :    

  تیم  فوتبال  آمریکایی  خخخخ 

همه  زدند  زیر  خنده .   

این یک نمونه و یک لحظه ی حقیقی از اون مقطع زندکی من بود که بابتش  شرمنده ام ‌  و یک عمره خودمو  سرزنش میکنم.   

همون موقع ها بود که یه روز معمولی یه اتفاق معمولی رخ داد و خیلی معمولی هم طی شد ولی اکنون با گذشت سالها وقتی بهش فکر میکنم  برام  پررنگ و متفاوت بنظر میرسه . چون نگاه ها  و جملات رو مرور میکنم و تازه درک می‌کنم که  چه معنا  و مفهومی  داشتن .  تازه درک میکنم که  چقدر از ماجرا پرت بودم و بی ریاح و خاکی رفتار میکردم.  تازه درک میکنم چرا مدیر سختگیر هنرستان  سعی داشت منو نماینده ی هنرجوهای استان کنه . حالا میفهمم چرا همش با من طور دیگری رفتار و برخورد میکردن . الان میفهمم که چرا گاهی مدیر خونش به جوش می اومد و من از سر شیطنت فقط از زاویه ی طنز به موضوع نگاه میکردم و رد میشدم .   تازه میفهمم که چه موقعیتی داشتم و فرق من با بقیه چه بود .    خب بی تعارف  اگر دو شیفت هنرستان اصلی استان گیلان یعنی هنرستان چمران رو در نظر بگیریم و متوسط چهارده  کلاس در ده رشته ی مختلف که هر کدام بالای چهل نفر هنرجو داشت  میشه چیزی در حدود هزار هنرجو  و بلکه بیشتر . از حق نگذریم  از من درسخون تر و  معدل بالاتر هم  پیدا می‌شد  و اونها  بچه های  ساکت و درس خوان بودن که اکثرا از راه دور می اومدند .   خب من که شاگرد اول هنرستان نبودم . پس چرا همیشه طور دیگه ای  رفتار میشد با من . ؟...   اون موقع  برام مهم نبود . الان تازه درک میکنم چرا همه سعی در دوست با من رو داشتن   . اون موقع خیال میکردم چون شیطنت دارم  و قادر به کنترل من نیستن  از درب  دوستی  وارد شدن  تا  بتونن  من  رو  کنترل کنند .  ولی شاید نصفش این بود و نصف دیگه اش  بخاطر  تفاوت من و جلو تر بودنم از باقی بچه ها  در  رشد عقلی و شخصیتی و اجتماعی  بود ‌ . شاید چون از اصل و نصب خاصی بودم که   توی شهر  همه  میشناختن   و همیشه  اسمم جلوتر از خودم  بود ‌   ‌  خیلی وقتا  صحبت  پدربزرگم  رو  و  کارهای  عجیب و خیرخواهانه اش رو  در  مکان هایی می‌شنیدم   که وقتی میگفتم من نوه ی همون شخص هستم  اونها  تا چند دقیقه  خشک‌شون میزد و باورشون نمیشد ‌  و بعد اینکه  مطمئن میشدن   رفتارشون با من عوض  میشد  و  انگار  عمری  هست  نورچشمی بودم  و خبر نداشتم .  ولی واسه منی که هرگز پدربزرگ و  اون شرایط رو ندیده  بودم  برام  توفیقی  نداشت . همه چیز  یه  مشت حرف  بود و گوشهام پر بود  از این حرفا .   خب که چی؟  برآم  شرایط اون روزها  اهمیت داشت  نه چیزی که  بودیم .  البته  خب  حتی همون موقع هم  باز  کمی  فرق  داشتیم با دیگران .  مثلا راجع به اون روز معمولی و اتفاق معمولی بگم .  که بنظرم اصلا معمولی نبود بلکه  من توی  صراحت  نبودم که بی اهمیت  بنظر  می‌رسید ‌    .  زنگ درس  رسم فنی  بود .  و پرسپکتیو  یک  شی چند  بعدی  رو  میبایست می‌کشیدیم.  و من یاد گرفته بودم بجای انجام معادلات ریاضی  برای بدست آوردن سایز ها  شگرد متقلبانه ی دیگری بکار ببرم .  و سایز حقیقی  رو  برای تک تک اضلاع  چند بار کوچک میگردم و عینن پیاده میکردم روی کاغذ ‌   . جلسات رسم فتی در کلاس های  خیلی بزرگ برگزار می‌شد و میبایست  تمام مدت پشت میز رسم  سرپا  می ایستادیم ‌  .  که درب کلاس باز شد   و  معاون هنرستان آومد  داخل و با تعجب پرسید :    (منو به اسم کوچیک صدا میکردن و این هم یکی از تفاوت ها بود) 

شهرووووز ؟....   شهرووووووز؟....    بیا  ببینم  .   بیا  اینها  رو  آروم  کن .  دفتر  رو  گذاشتن  روی سرش ‌ . 

 من گیج شدم .  به من چه ؟...      من چرا بیام .  نکنه داره  کلک  میزنه  که  منو  بکشه  دفتر؟‌..   از  پنجره بیرون رو نگاه کردم . هنرستان شامل یک مجتمع بزرگ از کارگاه های فنی و ساختمان های متعدد میشد و داخلش از مجتمع مسکونی انتهای هنرستان برای سکوتت پرسنل و از زمین های چمن فوتبال تا سالن ها و زمین های بسکتبال  والیبال  فوتسال  و  سازه های  مرتفع  مخصوص رشته های مختلف و حتی شهر بازی کوچکی برای بچه های پرسنل  ساکن هنرستان  و  گلباغ ها  و چمن ها و  باغچه های زیاد  تشکیل شده بود وحتی اگر از پشت پنجره ی کلاس   فیل  رد  میشد  برامون عجیب نبود ‌  . هنرستان پر بود از  مسیر های  پر پیچ و خم  و ناشناخته  که هنوز طی یکسال و نیم تحصیل  خیلی هاشون رو کشف نگرده بودیم .  من تصمیم گرفتم از پنجره جیم بشم . چون ماشین باراباس  پلیس  رو  دیدم  که  وارد محیط  هنرستان شده .   خودمم نمیدونم که چه جرمی انجام دادم . ولی لابد یه غلطی کردم که همزمان با اومدن  پلیس     معاون اومده و میخواد منو با یه شگردی  ببره .   هنوز یکماه از خودکشی دوستم نگذشته  که  اون هم  وقتی  پلیس اومد داخل هنرستان  از پنجره فرار کرد و بعد هم خودم  براش قلاب گرفتم تا  از دیوار  ضلع شرقی بپره توی اتوبوسرانی و فرار کنه. اونم رفت و از ترس زندان و دیه   خودکشی کرد ‌  . انگاری یه سیلی و چک افسری زده بود در گوش کسی و طرف   ناشنوا  شده بود  و این حرفا .  ولی آخه  من  که اصلا اهل دعوا نیستم .  نه به کسی  سیلی  زدم  و نه  کسی  رو  رنجاندم  . پس  یعنی  چه   شده .  

تا خواستم از پنجره جیم بشم فهمیدم  پنجره ها بعد از ماجرای فرار سینا  و اون تراژدی  از چارچوب  جوش  داده شدن  و باز بشو  نیستن .  ناچار  از کلاس خارج و به دفتر رفتم .  غوغایی بود و من وقتی صدای  حسن آقا رو شنیدم  از تعجب  دهانم وا موند .  حسن آقا   مستاجر خونه بزرگه  بود .  از دست بر قضا  آقا تقی  هم  بود ‌  و دستبند خورده بود به دست یه سرباز .  آقا تقی  مستاجر  قبلی خونه کوچیکه توی شهرداری بود .  هردو خونه ها به هم چسبیده  بودن و دیوار به دیوار بودن . از این خونه های  سنتی  و کلی درخت و ایوان  و انباری و حوضچه ی آب و درخت بید و مجنون ،  همچین خونه هایی بودن .   خلاصه فهمیدم ظاهرا  آقا تقی  بعد از یکسال  از  زندان آزاد شده و چون خیال میکرده  زن و بچه اش  هنوز توی  همون خونه کوچیکه  ساکن  هستن  اومده  و بدون  کلید  آز  دیوار  بره  بالا  که  حسن آقا  گرفته  اون رو .   در حالیکه همون موقع که اون رفت زندان  خانم و بچه هاش  اومدن و گفتن میخوان  برن  شهر خودشون  توی  دزفول  و پیش  پدر آقا تقی  زندگی کنن ‌ حتی  چندین ماه کرایه خونه هم بدهکار  بودن  و من حتی براشون یه نیسان کرایه کردم و یه مقدار پول هم اضافه تر دادم بهشون تا  بتونن سالم و سلامت  برسن  دزفول ‌  .  بهشون گفته بودم که نیازی نیست  بخاطر کرایه خونه  چنین کاری کنن  . و میتونن بشینن  همون جا   ولی  همسر آقا تقی  میگفت  که    بابت خرج و مخارج  بچه ها ناچارم برم دزفول .  حتی  چند وقتی هم  با  تکیه  به  حسن آقا اینا که همسایه بودن  زندگی  رو  سر کردن .     خب  الان چرا اومدید  هنرستان شما؟.... 

حسن آقا گفت :  خب  ما  رفتیم دادگاه  . قاضی  گفت که صاحب خونه بایستی بیاد و رضایت بده .  

گفتم  خب  شما باید بروید خونه مون دنبال پدرم .  نه من . 

  مامور دادگاه  که  همراهشون بود و یه برگه  از قولنامه  دستش  بود  پرسید :   

 ما  با  این اسم  کار  داریم . و اسم منو برد   . چون از شانزده سالگی  خونه ها  رو  من  قولنامه  میکردم .  اونم البته به اصرار پدر ‌ .   خلاصه من هم میدونستم که اون لحظه  نباید سر خود سرم رو بندازم پایین  و مثلا بگم  باشد  بریم....   در عوض  سنجیده  رفتار کردم و گفتم که :   جناب سروان با تمام احترامی که برای شما قائلم  ولی  دو مورد هست که باید متذکر  بشم .  مورد اول اینکه   ورود  خودروی نیروی انتظامی  به اماکن  آموزشی  مانند  دانشکده  دانشگاه  هنرستان   ها   مجاز  نیست .   و شما حق ورود نداشتید  .  اینجا یه مرکز آموزشی هست.   

مامور گفت:  ما با اجازه ی  دادستان و قاضی  اومدیم‌ 

خب اولین مورد رو که زدم به خطا و خیت شدم . بریم سر وقت مورد دوم . 

.   مورد دوم هم  اینکه  من اختیارم دست خودم نیست که بتونم الان با شما بیام .  حتی اگر  قاضی  گفته باشه  ‌   بلکه  باید  از  مدیر  هنرستان  اجازه  بگیرید در صورت رضایت  چشم  بنده اطاعت و انجام وظیفه میکنم ‌ 

مدیر لبخندی از سر رضایت زد و سینه اش رو سپر کرد  و    مامور با لهجه ی شرق گیلانی پرسید :    مدیر ؟ مدیر کوجا هست هالا ؟... 

گفتم    دکتر  رازغی   مدیر هستن .  ایشون .  

مدیر هم سری از سر رضایت تکان داد و با کمی  مکث  گفت :  در حالت معمول  چنین اجازه ای نمیدم   ولی چون  مامورین نیروی انتظامی  خودرو ی نیروی انتظامی  و  دادیار و چند تا پرسنل دیگه  که همگی از بیت المال  برای اونها  صرف هزینه میشه   این وسط  معطل  نشن   مجبورم که  اجازه  بدم . بفرمایید .  

لحظه ی آخر هم به مامور گفت :  باید  هنرجوی منو  بیارید و  به من تحویل  بدید .  صحیح و سالم . 

مامور های بیچاره خبر نداشتن  که  من توی عمرم  هرگز  رنگ  زنگ آخر رو  ندیدم  و همیشه  جیم  شدم .    اونها خیال میکردن  عجب  هنرستان  با نظم و مقرراتی ‌ . 

یادمه  یکروز دیگری   وقتی کارگاه  داشتیم  و مثل  سربازخونه  و پادگان    همگی  سیخ واستاده بودیم  و کسی جرات  تکون خوردن  نداشت   درب  کارگاه  باز  شد و    سرپرست کارگاه  با شکم بزرگ و کمر بندی که زیر شکم می‌بست   داخل شد و  همگی  دبیر های  کارگاه   سختگیر   تند   و   عجیب  بودن .   سرپرست  مجرد  بود  و ما میدونستیم  ولی  پنجاه سالی داشت .  اومد داخل  و ما فهمیدیم  باز  یه خبرایی هست ‌   . شروع کرد به سخنرانی  .  از همون  اول  شک کردم  طرف حساب حرفاش  منم.    داره به من  گوشه  کنایه  میزنه.    حرفهای جالب  و تاثیر گذاری  از تشکیل خانواده   و  وفاداری  و    یا بلعکس  بی بند و باری  زد .   واقعا  تحت تاثیر  قرار گرفتیم .  و انتهای  حرفاش  گفت ؛    شهروز  میدونه  من  چی  دارم  میگم . مگه نه؟ 

همه تعجب کردیم .  چه ربطی به من  داره .     پنجاه تا هنرجو توی کارگاه  صف کشیدیم .  و حلقه زدیم  و دورتادورمون  میزهای  کار  و گره ی کار  و  شاسی بدنه ی مینی بوس   ماشین سیمرغ  و جیپ و کلی  تجهیزات  هست ‌   . همه  نگاهشون اومد  سمت  من .    من هم با اعتماد به نفس کامل و طبق رسم کارگاه حین پاسخگویی  مثل سربازخانه  یک قدم  جلو  اومدم و پام رو کوبیدم  زمین  و با صدای بلند  گفتم :     حاضر 

همه  خندیدند.   

سرپرست  گفت:  کوفت .   مگه  حضور غیاب  کردم  که  میگی  حاضر .  

  من گفتم ؛   من  متوجه نبودم شما اومدید داخل و اسم  منو  صدا  کردید.  خب  من هم گفتم حاضر.  ( در حالیکه  بنده ی خدا  یک ربع  ساعت   برامون  سخنرانی  و نطق  کرده  بود )  گفت :   خودت  رو  به اون  راه  نزن  . میدونی چی میگم ‌ 

بلند گفتم :  نه قربان . 

همه خندیدند .     سرپرست هم  نیمچه لبخندی  زد و  گفت ؛  ای  زیرک .  میدونی  چی  میخوام  بگم  که چنین جوابی رو دادی .   درسته . ؟... 

مجدد  جلو اومدم و گفتم ؛  بله  قربان .  

گفت  خب حالا ترجیع میدی  من  بگم  و آبروی  تو  رو  ببرم  و یا  خودت  اعتراف  میکنی  ؟ 

این لحظه  هشت تا از دبیرهای مختلف کارگاه  از اتاقک دبیران خارج و  استکان به دست  با سبیل های پر پشت  و اخم های  گره خورده  نگاه  میکردن  و  به صف کنار  هم  ایستاده  بودن .  یکی شون  سیگار  می‌کشید   دیگری موی سرش  سفید  و سبیل  سفید  و از شاسی کج بود  همیشه ‌  .  دیگری  انگشترهای  گنده  توی  دستش  و موی فرفری   عین  جاهلا  بود .  یکی  کوتاه  یکی  بلند  یکی چاق  دیگری لاغر   هرکدوم  یه پا   عزرائیل  بودن  واسه  خودشون .  

ناچار شدم و  اجازه گرفتم و رفتم وسط .  محیط گارگاه بزرگ  و سقف  مثل  سالن های  ورزشی  بی نهایت  بالا  بود ‌ . و  صدا  نمی‌رسید  به همه  جا  و میبایست  بلند  حرف  میزدیم .و رسا . وگرنه  اخراج  می‌شدیم از کارگاه . 

من هم شروع کردم و با شکل عجیبی  به شرح  ماجرا.  چون  میدونستم  که تمام  مدت  سرپرست  داشت  به  من  متلک  میگفت .   چون هر روز صبح از مسیر خونه اش به هنرستان از پارک  کشاورز  کنار رودخانه ی  زرجوب   رد  میشه  و منو  دیده  که  با مژده  روی نیمکت  نشستم  .  یکبار هم  با سحر داشتم توی کوچه  دست به دست میرفتم که  دید منو    .   و باز هم   مواردی  بود که  حالا  حضور ذهن  ندارم ‌  . آره  یکبار  هم توی خط واحد شهری  بود  که با  هنگامه  بودم  و ما رو  دید .  

من هم  گفتم که  :   دوستان  بنده  کمی  در انتخاب  های  مهم زندگی  دچار  تردید  میشم .  و هربار خواستم برای انتخاب صحیح   شریک  زندگی  با  کسی  آشنا بشم  آقای  سرپرست  مثل  .... مثل   ....  مثل  جن  ظاهر  شدن  و ما  رو  دیدن .

همه خندیدن .  و سرپرست سمت درب کارگاه رفت و درب رو باز کرد .  این یعنی  اخراج .  

من هم  با  ناامیدی  لباسم  رو  عوض  کردم  و  غمگین   از کارگاه  رفتم بیرون و همه میخندیدن.   حتی  دبیر های  دیگه .  چون  به سرپرست گفته بودم   جن .   ولی  در توجیح  حرفم   داشتم  پافشاری  میکردم  که   :    من  به شما  نگفتم  جن      بلکه  گفتم   مثل جن .   خب یعنی  تشبیه  گردم شما رو .  این  یه  آرایه ادبی  بود قربان .  

ولی  خب  هربار که  تکرار میکردم  و باز  کلمه جن  رو  به  زبون  می‌آوردم     همه  میخندیدن .   چون  همه  میدونستم  که  پشت سر  سرپرست   بهش  میگفتن  :  جعفر جنی .  چون  مثل  جن  پشت سر  آدم  سبز میشد .  

اون روز 

بیرون کارگاه  سرپرست  با من  همقدم  شد ‌  . حرفهای  دلی  ای زد  که به دل نشست .  جملاتش  اینطوری شروع شد ه بود ؛   پسرجان   آخه  یکی ؟  آخه  دو تا ?  آخه  سه تا ?  آخه  چند تا؟   خجالت بکش   . حیا  کن .  تو چرا  از  بند گسیخته ای ‌  . من پرونده    اخلاقی و مشاور  رو  خوندم .  تو  کمبود  محبت  داری .  شاید  چون   .....  چون..... 

حرفش  رو  نزد .  و ادامه داد گفت ؛ 

  تو  چرا  چنین رفتار معنا داری  رو  بروز  میدی .   توی کوچه خیابون  دنبال محبت  میگردی ؟  عشق  گدایی میکنی ؟....     وقتایی از پارک رد شدم و تو رو ندیدم  ولی  دخترا  رو  دیدم گه چشم انتظارت  نشستن با چشمای  گریون .   نکن  آین  کار  رو.   از  لطف خدا نصبت به ظاهرت  سو استفاده  نکن .  چوبش  رو  میخوری  از من گفتن بود ‌ . 

حالا بیا برو گارگاه . 

به فاصله ی  یکماه  بعدش    معجزه  رخ  داد‌   و  همون 

  موقع  فهمیده بودم  یک جای کار میلنگه .   ولی  چون  این  مشکل  درون  مغز  بود   و دیگران  نمیدیدن   و  نه زخمی  بود و نه  کبودی     و تنها  عوارض  اون  در هجم  عظیم  و لایتناهی  احساست شور انگیز  و عاَشقانه  بود   که  تمام وجودم  رو  تصاحب  کرده  بود ‌   . میدونستم  بی  اون و  چشماش   لحظه ای  زنده نخواهم  ماند .   

خاطره ی  یه  نیمه  شب  در اون  مقطع ؛ 

 خونه ی بزرگ  پدری  توی  محله ی ضرب ‌ 

   از خودم  می‌پرسیدم که   پسر  تو  زده به سرت؟   خول شدی ؟  این چه  رویه  غلط و  باور  افراطی ای هست که  اومده توی  زندگیت .   خب  اون فقط  یه  دختره . مثل دخترای  دیگه.    از دست بر قضا   ساده  ترین شون  هم هست .   بعد  تو  بخاطرش  داری  با  ۱۳  تا  دوست دختر   که تک تک شون  از اون  زیبا ترند و  با محبت ترند   قطع رابطه  میکنی    که  مثلا  چی  بشه ؟....        ببین  خب  دوستای  قبلی  برات  میمیرن .  و دوستت  دارن .  یادمه   یکی شون  تولدم  برام یه  پیپ  خریده بود   خنگ  خدا .   آخه من پیپ  میخوام چیکار ‌ ولی وقتی  حسابی  قاطی کرده بودم که  به کدوم یکی  چه  روزی رو واسه تولدم  گفتم و به دیگری  چه ماه و  روزی   رو   و  از دهانم پرید و  فهمید که  بهش  دروغ  گفته بودم    رفت  برام  یه  ست  گرمکن اسپرت شلوار و  پیراهن و  ژاکت  خرید  که پولش  اندازه ی  یکسال پول جیبی من میشد .   منتها بهم گوشزد کرد  که  ماه پیش  هم  برام بمناسبت تولدم  کادو خریده  بود   .  راست  می‌گفت طفلکی .  حتی از همه بدتر  واسه اینکه بتونم کتاب  شاملو  رو  بخرم   مجبور شده بودم که  بجای هدیه تولد   ازش پیشاپیش  هم  پول دستی  بگیرم  و پس نداده  بودم .   خب  ما هنوز  دانش آموزیم .  ولی  اون  بی اونکه  گواهی نامه  داشته باشه   ماتیز  ام وی ام   داره .  مادربزرگش  معروفترین و قدیمی ترین متخصص  پوست و موی شهر  هست ‌ خونه شدن بهترین جای شهر  و  خداییش  دختر خوب و تنهایی  هست .  خب  بعد  چه دلیلی داره  بخاطر  بهار  باهاش قطع رابطه  کنی . ؟....   مگه  خول شدی .  نه . عاقل باش .  آدم باش .   این  شمع چیه  که روشن کردی .   اون  پروانه  دیگه  از کجا  اومد.   چه مرگت  شده  پسر؟   تو که  اهل اینجور سوسول بازی ها  نبودی .  سرت رو بیار   بالا .  سرت رو بلند کن . یه نگاه  بنداز  توی چشمای  من توی آیینه دیواری    ،  تا  یه چیزی  رو  بهت  بگم .   

_  ول کن.  تو رو خدا    . حوصله ی خودمو  ندارم . تو هم  نصف اومدی  و  باز داری  بی‌صدا   بهم  نجوا  میدی  و  منو  به حرف  میگیری  و  آقاجون   ببینه  و بشنوه  باز از خواب بیدار میشه  و حسابی ضایع  میشم .      

  مگه با تو نیستم . چرا نمیفهمی پسر  . زود باش  شرت رو بلند کن  لعنتی ..    حتما  یه دلیلی  داره  که  دارم  اصرار  میکنم دیگه .   تو هیچی  نگو .  ساکت  واستا .  فقط  تو رو  خدا  سرت رو  بیار بالا نا  بفهمی .     

  _ برو . تو هم امشب  بازیت گرفته .    من احتمالا چند نخود  کم  دارم از لحاظ عقلی .   .  چون  کی و کدوم آدم  رو  دیدی   توی آیینه  و  با  روح  درونش  حرف  بزنه    .   خب  من از بچگی تا الان  همیشه صداش  رو  سر شبی و توی سکوت  می‌شنوم.  گاهی قهر میکنه .  گاهی  سکوت که  برسه  سریع  میاد   و باهام بحث و  جدل  داره.   میگه چرا فلان کار رو  کردی .  چرا  بسار  کار  رو  کردی .   خلاصه مطلب اینکه    وجدان  درد  که  میگن   همینه .   ولی گاهی هم بلعکس  در هر شرایطی که باشم چه در اوج شلوغی و ازدهام  و یا در  سکوت   به شکل دیگه ای  میاد . اضطراب عجیبی میاره.   آشوب میشه  احساس  درونی ام .  و معنایش این هست که قراره  یه اتفاق  بد  رخ  بده .  اون  مث من  اسیر در بند  زمان  و مکان  نیست .  و   میتونه  از آینده باخبر بشه .  با اینکه گاهی بهم  نجوا میده و  از پیشرو  ندا  میده   ولی باز  هیچ راه گریزی  نیست .  مثلا  الانم  یه حس سنگینی  بهم  دست  داده .  انگاری  بهم  خواست چیزی رو  بفهمونه  و من نفهمیدم . چرا گفت  سرت   رو بیار  بالا ..  چرا گفت  ساکت  شو .‌. ..

 آرام  سرم   را  بالا  می آورم و در قاب آیینه ی قدی   و در پشت سرم      پدر  را  می‌بینم  که    دست  به  کمر  ایستاده و  سرش را  به حالت  تاسف  تکان  می‌دهد.      وای خدای من   بازم  که  ضایع شدم .    اینبار چه دروغی  بگم ؟  یکبار گفتم  داشتم   نمایشنامه  تئاتر  رو  تمرین  میکردم .  یکبار  گفتم  که  داشتم  یه  دکلمه  رو  از حفظ میخوندم .   یکبار گفتم که  داشتم  فرمول های  ریاضی  رو  یک به  یک  تمرین میکردم.  الان  چی بگم خب ....‌ 

خدا رو شکر   خودش  رفت  داخل و درب  رو هم  کوبید .  

عجب کاری شد .  از هزار تا  فحش  بدتر بود که  هیچی بهم  نگفت . کاش لااقل یکمی سرزنشم می‌کرد.     توف به این شانس .   چرا پس  زودتر   نفهمیدم....   ....

پایان خاطره اون شب . 

خب  فنجان قهوه  رو  بی دلیل  میچرخونم  و خیره  بهش  موندم .  نمیدونم دنبال چی میگردم  داخلش .  سیاهی  سیاهی و  سیاهی  ماسیده  به  دیوارش .  

ساعت  هفت  شد .  میدونید چیه ؟  اون موقع 

کسی نبود نشون بده بهم راهش.  خودم بودمو خودم،  خب عاشقا که سر کلاس عاشقی نمیشینن  ،  نه کتابش هست و کسی خونده باشه  و  اصول  عاشقی  رو  آموزش  بده   ‌ و  نه اوستاش سر گذر هجره داره،  که آدم بشه شاگردش.  فقط  برخی  میگن پدرا میتونن به پسرشون بگن راه و رسمش. خب واسه منم داشت میگفت،  قرار بود بگه،  داشت میرفت اژانس،  تکیه به چهارچوب در اتاق،  لبخند زد و سیگار توی جوراب میزاشت   ،  داشت با پسرش قول و قراری میزاشت  میگفت میره و برمیگرده،  سر شبی حرف داره باهاش. اون رفت ولی مشکل اینجاست که دیگه بر نگشت.    از عالم زنده ها پر کشید رفت سر مرز هست و نیست گنبد کبود   رفته بود  توی کما،  وقتی هم برگشت ،  به یاد نداشت قول و قراری رو که گذاشت.   بعدشم ذره ذره  پر پر شد،  حتی قبل پایان سال،  خودش اول تموم شد. 

گاهی خیال میکنم از غصه ی من  بود  که  سکته  کرد و رفت  کما .   لعنت به من .   لعنت......   

زنگ خونه  رو  زدند .   یعنی  کی  میتونه  باشه ‌  من که  کسی رو  ندارم..... 

درب رو باز میکنم و از دیدنش  خشکم میزنه   ، وقتی که  .... 

پایان اپیزود چهارم ...   

■■■     ادامه دارد ....     به  همبودگااه  رجوع شود و صفحه  وارش    

       اسامی بکار رفته و حوادث و وقایع  حقیقی نبوده و خلاق میباشد ‌  ‌  .  .   پس جدی نگیرید .